Vrijwilligerswerk en feesten

Zo, even genoeg ellende.
Wat doen ze er allemaal aan hier om hun hoofd boven water te houden? Er wordt hier vreselijk veel aan vrijwilligerswerk gedaan. Ik noem het een en ander: We zijn bij die clubs op bezoek geweest.

The Nabuscyclingclub: organiseert fietstochten door de Westbank, langs de checkpoints, compleet met ambulance en politiebegeleiding. Jongens en meisjes samen. Doel: bewegen en zo de stress wat kwijtraken, eens buiten Nablus komen. Op hoogtijdagen gaan er wel 200 fietsers mee. Een hele organisatie, geheel gedragen door vrijwilligers van de universiteit. Het is voor veel mensen van de Westbank een hele belevenis om een vrouw op een fiets te zien!

Project Katakeet. Met hen zijn we dinsdag naar Ramallah geweest. Ze geven clownsvoorstellingen met een educatief karakter.(Speciaal voor Piet de Vries: dit was ons vroegere vormingswerk!) Bijvoorbeeld over hoe belangrijk het is om je autogordel om te doen, dat het beter is om Palestijns ijs te eten dan Israelisch, ook al is dat laatste goedkoper. Asraf heeft ons meegenomen. Hij is een geweldige organisator. We mogen met een busje mee naar de voorstelling in Ramallah. Enorm enthousiaste studenten. Schattig verlegen. Goede rapper en dansers.
Voor de kinderen is het enig, zo'n voorstelling, maar voor de studenten ook. Zelf komen ze ook het land niet uit en zijn er verder weinig mogelijkheden. Hun vriendschap en de manier waarop ze met elkaar en de kinderen omgaan is hartverwarmend.

Project Hope: organiseert zomerkampen voor kinderen in en om Nablus. Buitenlandse vrijwilligers komen lesgeven (van yoga tot vliegers maken tot Engelse les en computergebruik) Palestijnse vrijwilligers begeleiden de buitenlandse en dienen als vertaler. De cursussen zijn voor kinderen en gratis. Er komen echter ook steeds meer cursussen voor volwassenen.Oorspronkelijk was het doel van deze club om kinderen te helpen, maar het wordt meer en meer een manier om Palestijnse studenten in contact te brengen met buitenlandse. Momenteel zijn er wel 35 internationals aan het lesgeven in en om Nablus. Zo'n 600 kinderen hebben les en/of aktiviteiten. Ze komen vooral ook in het vluchtelingenkamp Ballata bij Nablus. Daar wonen 25.000 mensen per km2. Er is daar voor die kinderen echt bijna niets. De meeste gezinnen wonen er al sinds de Nakba in 1948.
Vanuit ons hotel zijn we vroeg op pad gegaan naar dit project. Na ruim twee uur zwoegen in de hitte, heuvel op, heuvel af, vonden we het juiste adres.Toen we terug wilden gaan en een taxi wilden aanhouden, zag ik ineens een toren die vlakbij ons hotel stond. Binnen 10 minuten liepen we terug! Met zo'n richtingsgevoel word je in ieder geval nooit echt dik! Op de heenweg kwamen we ook nog langs een kerkhof. Vol met graven met foto's van jonge mannen, zo te zien verzetsstrijders. Veel van die fotolijsten waren kapotgeslagen. Die jongens zijn nog maar 8 jaar dood!

Verder zijn er feestjes op straat vanwege het afsluiten van de middelbare school. Alle jongens dansen met elkaar, We krijgen een stoel aangeboden en de jongens komen langs met pakjes vruchtensap en een candybar. Geweldige sfeer. Geen druppel drank en geen drugs.
Over die drank- en drugsgebruik had ik op de universiteit ook nog gevraagd trouwens. Hoe zit het hier met verslavingen? Met al die stress zou half Nederland toch al naar de Jellinek moeten, zou je zeggen. Hier is het antwoord: " Ons geloof verbiedt ons dat" en daarmee is de kous af. Ze lijken hier niet te begrijpen dat we je die middelen onder andere als stress-reducer zou kunnen gebruiken. Het komt niet eens in ze op hier kennelijk. Ben toch benieuwd hoe dat bij de Chistelijke Palestijnen zit. Maar die wonen meer rond Bethlehem. Daar zijn we de laatste 10 dagen van onze vakantie.

Het was in Nabuls vreselijk heet. Van ellende gingen we 's middags maar siesta houden in onze troosteloze hotelkamer met TL-verlichting. Wat een deprimerende tent! De hotelbeheerder, Abdalla was echter heel erg aardig en behulpzaam, zodat we er toch nog drie nachten gebleven zijn.
Op TV zag ik gisteren hoe het er in Moskou voorstond met die hitte en die smog. En ach, dan valt het wel weer mee!

Vanochtend vroeg naar Jenin vertrokken en, weer op aanspraak van Kristel, contact gezocht met mensen van Canaan Fair Trade. Een schattig meisje, Leila Yassin, heeft ons rondgeleid door de fabriek (olijfolie, zeep, olijven etc) en een boer heeft ons meegenomen naar zijn land. Hij vertelde hoe hij erop vooruit was gegaan sinds hij zaken deed met Canaan Faire Trade. Het leek me een zeer goed geleide organisatie. Met leningen en schenkingen is de organisatie opgezet in 2003. Ze werken met 43 cooperaties van boeren op de Westbank en exporteren naar heel veel landen in de EU, maar ook naar Japan, Korea, de VS.
Er was toevallig ook nog een delegatie van het gezelschap van George Mitchel in de fabriek aanwezig. Met dikke auto's en body-guards. De mensen van de fabriek deden er een beetje lacherig over. De manager, Ahmed Abuferha, had ze uitgenodigd om te bespreken of deze mensen enige invloed zouden kunnen uitoefenen op de vele restricties die Israel oplegt aan de uitvoer van hun producten. De delegatie wilde ook nog een praatje met ons maken. Het was een nietszeggend praatje over hoe we in die fabriek terecht waren gekomen e.d. , maar ze vonden het, echt Amerikaans, "very interesting". "So nice meeting you!"

Er was geen kamer meer te krijgen in Jenin, want daar is net vandaag een 3 daags filmfestival begonnen. De Cinema wordt vandaag weer geopend, in samenwerking met het Freedom Theatre. Dat is een geweldige club van een joods-Israelische vrouw, die al jaren strijdt tegen de bezetting en in Jenin een theater heeft waar kinderen ontspanning kunnen vinden. Ik heb een van haar zoons eens in Amsterdam horen spreken over hun werk. In die nieuwe cinema willen ze ook cineasten gaan opleiden, zodat de Palestijnse filmindustie wat van de grond gaat komen. Wat leuk dat we dat net treffen! Er is fanfare en vanavond een feestelijke opening. De komende dagen worden er Paletijnse films gedraaid: The hearth of Jenin, To shoot an Elephant etc. Ik wil die films nog wel eens zien. Vooral de laatste zal wel heel veel oproepen bij de mensen in de zaal!
Omdat alle hotels volzaten heeft Leila voor ons geregeld dat we in een school kunnen slapen. Niet echt gezellig, maar niet ver van het centrum.
Ik laat het er maar weer bij voor vandaag. Even kijken hoe Hans het maakt op school. Die werd helemaal beroers van de hitte!