30 x 10 = 300
Blijf op de hoogte en volg Heleen
05 Oktober 2017 | Nederland, Haarlem
30 x 10 is 300
"Als je een maand lang iedere dag 10 mensen te eten geeft en ze van kleding voorziet heb je toch 300 mensen geholpen". Dat is het motto van Nikos.
Naast het restaurant van Nikos staat een oud gebouw. Het wordt door vluchtelingen en vrijwilligers opgeknapt zodat er workshops kunnen worden gehouden en temidden van alle troep wordt er ook een kledingdepôt ingericht. Met dat laatste houden Ansje en ik ons bezig. Dozen en vuilniszakken vol kleding uitzoeken en op maat leggen (zo'n beetje dan). Er is veel te weinig warme kleding. En voor mannen is er nauwelijks iets. Veel kleren zien er ook niet uit, kapot of vies.
Rond zevenen 's avonds rijden we naar Moria om mensen op te halen die in het restaurant van Nikos te komen eten. Anas, een Syriër uit het kamp kijkt zo'n beetje waar de nood het hoogst is en nodigt mensen uit. Meestal zo'n 10, 12 mensen per avond. Na het eten kijken we wat mensen nodig hebben aan kleding en zoeken dat voor ze bij elkaar. De vruchten van ons geploeter in het kledingdepôt beginnen zich af te werpen. We kunnen schoentjes en kleding vinden en in ieder geval de kinderen warm aankleden. Soms schaam je je ervoor hoe die spullen eruit zien, dat je een volwassen man met een te kleine kleren weg moet sturen, of met een damestrui. Er is een enorm tekort aan schoenen voor volwassenen en kleding voor mannen.
Gelukkig konden we gisterenavond een Syrische moeder in een prachtige elegante warme jas steken. Ook haar drie kinderen hadden jasjes en schoenen. Ze waren dolblij met hun mutsen en hun speelgoed. Haar man moesten we helaas op z'n slippers weer terugsturen.
Toch maakt het me mismoedig allemaal hier. Het is zó hopeloos en onze aanpak zó amateuristisch! Dat hele kledingdepôt is binnen de kortste keren weer een puinhoop waarin niemand meer iets kan vinden. Misschien kunnen de vluchtelingen hier wat continuïteit in brengen. Er helpen hier geregeld wat aardige jongens.
Gisterenavond hadden we ook een heel gezelschap uit Afrika. Ze kwamen uit Kameroen en Congo. Ze zagen er allemaal prachtig verzorgd en gekleed uit. Dat is toch echt een specialiteit van Afrikanen! Aan tafel waren ze vooral geïnteresseerd in hun mobieltjes omdat ze goede WiFi hadden. Eindelijk weer contact met familie. M'n buurman aan tafel was predikant ("pasteur")voor een Lutherse kerk vertelde hij. Tijdens het eten zat hij alleen maar naar. YouTube-filmpjes van Amerikaanse TV-dominees te kijken. "Free the chain" klonk het aanhoudend naast me. Misschien had hij geen familie? Hij zei dat hij veel goed werk deed in Moria.
"Als je een maand lang iedere dag 10 mensen te eten geeft en ze van kleding voorziet heb je toch 300 mensen geholpen". Dat is het motto van Nikos.
Naast het restaurant van Nikos staat een oud gebouw. Het wordt door vluchtelingen en vrijwilligers opgeknapt zodat er workshops kunnen worden gehouden en temidden van alle troep wordt er ook een kledingdepôt ingericht. Met dat laatste houden Ansje en ik ons bezig. Dozen en vuilniszakken vol kleding uitzoeken en op maat leggen (zo'n beetje dan). Er is veel te weinig warme kleding. En voor mannen is er nauwelijks iets. Veel kleren zien er ook niet uit, kapot of vies.
Rond zevenen 's avonds rijden we naar Moria om mensen op te halen die in het restaurant van Nikos te komen eten. Anas, een Syriër uit het kamp kijkt zo'n beetje waar de nood het hoogst is en nodigt mensen uit. Meestal zo'n 10, 12 mensen per avond. Na het eten kijken we wat mensen nodig hebben aan kleding en zoeken dat voor ze bij elkaar. De vruchten van ons geploeter in het kledingdepôt beginnen zich af te werpen. We kunnen schoentjes en kleding vinden en in ieder geval de kinderen warm aankleden. Soms schaam je je ervoor hoe die spullen eruit zien, dat je een volwassen man met een te kleine kleren weg moet sturen, of met een damestrui. Er is een enorm tekort aan schoenen voor volwassenen en kleding voor mannen.
Gelukkig konden we gisterenavond een Syrische moeder in een prachtige elegante warme jas steken. Ook haar drie kinderen hadden jasjes en schoenen. Ze waren dolblij met hun mutsen en hun speelgoed. Haar man moesten we helaas op z'n slippers weer terugsturen.
Toch maakt het me mismoedig allemaal hier. Het is zó hopeloos en onze aanpak zó amateuristisch! Dat hele kledingdepôt is binnen de kortste keren weer een puinhoop waarin niemand meer iets kan vinden. Misschien kunnen de vluchtelingen hier wat continuïteit in brengen. Er helpen hier geregeld wat aardige jongens.
Gisterenavond hadden we ook een heel gezelschap uit Afrika. Ze kwamen uit Kameroen en Congo. Ze zagen er allemaal prachtig verzorgd en gekleed uit. Dat is toch echt een specialiteit van Afrikanen! Aan tafel waren ze vooral geïnteresseerd in hun mobieltjes omdat ze goede WiFi hadden. Eindelijk weer contact met familie. M'n buurman aan tafel was predikant ("pasteur")voor een Lutherse kerk vertelde hij. Tijdens het eten zat hij alleen maar naar. YouTube-filmpjes van Amerikaanse TV-dominees te kijken. "Free the chain" klonk het aanhoudend naast me. Misschien had hij geen familie? Hij zei dat hij veel goed werk deed in Moria.
-
09 Oktober 2017 - 20:10
Anneke Van Der Werff:
Ik begrijp goed dat je er mismoedig van wordt. We zouden zo'n verslag naar onze politici moeten sturen. Het is niet te begrijpen dat de politiek van de EU dit laat gebeuren. En het duurt al zo lang en wordt alleen maar erger.
ik hoop dat je ook momenten van voldoening hebt.
Zorg goed voor jezelf! veel liefs Anneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
