Weer op weg naar huis
Door: Heleen
Blijf op de hoogte en volg Heleen
07 Mei 2016 | Duitsland, München
Het zit erop. Ik schrijf dit in het vliegtuig.
Gisteren, was een heerlijke dag. De kinderen waren wéér beter te hanteren. Mijn poging om de oudere meisjes te leren breien slaagde niet echt, want het was te moeilijk voor in zo'n korte tijd en de kinderen konden moeilijk op hun beurt wachten. Hoe het mijn juffrouw op de lagere school ooit is gelukt is om het een hele klas te leren is me een raadsel! Maar er waren ook wat moeders geïnteresseerd in het materiaal. Het werd echt gezellig. Hopelijk krijgen ze het onder de knie en leren ze het elkaar en hun kinderen. Het is een leuk tijdverdrijf en het verzet je gedachten.
Toen onze taak erop zat, zijn we naar het "monument" in Molivos gereden. De duizenden reddingsvesten en restanten van de bootjes waarmee de vluchtelingen hier aangekomen zijn, zijn hier verzameld. Heel indrukwekkend. Saïda vond tussen de spullen nog een schriftje met Duitse lesjes erin geschreven. Zou dit kind de overtocht gehaald hebben?
Lesbos is trouwens echt een heel mooi eiland zonder massatoerisme. Ik ga hier beslist nog eens vakantie vieren.
Ik zou wel een handboekje voor vrijwilligers willen schrijven als dat nog niet bestaat. Je wordt hier echt aan het denken gezet over waar je kwaad en waar je goed aan doet.
In Moria bijvoorbeeld moesten mensen soms wel twee uur in de rij staan voor een maaltijd. Stavros (de baas van Kara Tepe) wil dat het eten wordt rondgebracht omdat hij geen rijen wil. Ontbijt op bed dus.
Gevolg: mensen blijven lang in bed liggen en komen hun "huisje" niet uit. Dit wil je toch ook niet?
Ook het uitdelen van kleding vond ik lastig. Er was een kledingdepot, maar mensen vroegen toch om kleding aan ons. Je wil graag helpen, dus je regelt wat. De buurvrouw ziet het en vraagt je ook. En dat verpest de verhoudingen: jij wordt een soort Sinterklaas en zij worden bedelaars. Ik voelde me erg beschaamd hierdoor.
En cadeautjes voor kinderen zijn wat mij betreft nu ook uit den boze. Als je nou iedere dag voortdurend gezeur aan je kop wil hebben, moet je dáármee beginnen. En als je het af en toe doet, is het nog erger. Intermitterende bekrachtiging heet dat. Al die kinderen worden tot irritante bedelaartjes gemaakt door goedbedoelende mensen. Het is niet om aan te zien en het vergt steeds veel energie om dit aan mensen uit te leggen. Ze kunnen het leed niet aanzien en zoeken daar even een snelle oplossing voor: een cadeautje. Ze realiseren zich niet wat ze daarmee aanrichten. Wij zijn wat dat betreft aanvankelijk ook wel de fout mee ingegaan en hebben er vaak over gediscussieerd.
Ik ben blij dat BWC doorgaat met het verstrekken van fruit. In Moria(zeker 3000 mensen) zoeken ze ook steeds een ingang om voor gezonde voeding te zorgen. Verder gaat er geïnvesteerd worden in klasjes. Op de site van www.becausewecarry.nl vind je meer info.
Voor iedereen die deze missie heeft gesteund: hartstikke bedankt! Het geld is goed besteed, dat kan ik jullie verzekeren!
Gisteren, was een heerlijke dag. De kinderen waren wéér beter te hanteren. Mijn poging om de oudere meisjes te leren breien slaagde niet echt, want het was te moeilijk voor in zo'n korte tijd en de kinderen konden moeilijk op hun beurt wachten. Hoe het mijn juffrouw op de lagere school ooit is gelukt is om het een hele klas te leren is me een raadsel! Maar er waren ook wat moeders geïnteresseerd in het materiaal. Het werd echt gezellig. Hopelijk krijgen ze het onder de knie en leren ze het elkaar en hun kinderen. Het is een leuk tijdverdrijf en het verzet je gedachten.
Toen onze taak erop zat, zijn we naar het "monument" in Molivos gereden. De duizenden reddingsvesten en restanten van de bootjes waarmee de vluchtelingen hier aangekomen zijn, zijn hier verzameld. Heel indrukwekkend. Saïda vond tussen de spullen nog een schriftje met Duitse lesjes erin geschreven. Zou dit kind de overtocht gehaald hebben?
Lesbos is trouwens echt een heel mooi eiland zonder massatoerisme. Ik ga hier beslist nog eens vakantie vieren.
Ik zou wel een handboekje voor vrijwilligers willen schrijven als dat nog niet bestaat. Je wordt hier echt aan het denken gezet over waar je kwaad en waar je goed aan doet.
In Moria bijvoorbeeld moesten mensen soms wel twee uur in de rij staan voor een maaltijd. Stavros (de baas van Kara Tepe) wil dat het eten wordt rondgebracht omdat hij geen rijen wil. Ontbijt op bed dus.
Gevolg: mensen blijven lang in bed liggen en komen hun "huisje" niet uit. Dit wil je toch ook niet?
Ook het uitdelen van kleding vond ik lastig. Er was een kledingdepot, maar mensen vroegen toch om kleding aan ons. Je wil graag helpen, dus je regelt wat. De buurvrouw ziet het en vraagt je ook. En dat verpest de verhoudingen: jij wordt een soort Sinterklaas en zij worden bedelaars. Ik voelde me erg beschaamd hierdoor.
En cadeautjes voor kinderen zijn wat mij betreft nu ook uit den boze. Als je nou iedere dag voortdurend gezeur aan je kop wil hebben, moet je dáármee beginnen. En als je het af en toe doet, is het nog erger. Intermitterende bekrachtiging heet dat. Al die kinderen worden tot irritante bedelaartjes gemaakt door goedbedoelende mensen. Het is niet om aan te zien en het vergt steeds veel energie om dit aan mensen uit te leggen. Ze kunnen het leed niet aanzien en zoeken daar even een snelle oplossing voor: een cadeautje. Ze realiseren zich niet wat ze daarmee aanrichten. Wij zijn wat dat betreft aanvankelijk ook wel de fout mee ingegaan en hebben er vaak over gediscussieerd.
Ik ben blij dat BWC doorgaat met het verstrekken van fruit. In Moria(zeker 3000 mensen) zoeken ze ook steeds een ingang om voor gezonde voeding te zorgen. Verder gaat er geïnvesteerd worden in klasjes. Op de site van www.becausewecarry.nl vind je meer info.
Voor iedereen die deze missie heeft gesteund: hartstikke bedankt! Het geld is goed besteed, dat kan ik jullie verzekeren!
-
07 Mei 2016 - 17:46
Piet De Vries:
Welkom thuis, Heleen en hartelijk dankn voor de prima informatie op basis van je eigen ervaringen!!
Piet -
07 Mei 2016 - 17:58
Greetje:
Het is fijn om een inkijkje te krijgen over het wel en wee van de vluchtelingen. Ook je eigen verhaal hierin geeft een indruk wat er allemaal op je pad komt. Wat een inzet Heleen. Het ontroerd me om het geheel te lezen. Goede vlucht terug. Liefs Greetje -
07 Mei 2016 - 18:10
Agnes Witte:
Lieve Heleen, heel erg bedankt voor deze verslagen en voor je missie; ik vond ze indrukwekkend. Goed idee om zo'n handboekje te schrijven!
Agnes -
07 Mei 2016 - 19:26
Wim:
Heel leuk en leerzaam om je verhalen te lezen Heleen en natuurlijk petje af voor je inzet voor deze ontheemde mensen. Gr. Wim -
08 Mei 2016 - 21:59
Lia:
Heleen, hartelijk dank voor het bijzondere verslag, zodat je ons de kans gaf over je ervaringen te lezen. Bedankt voor alle moeite. Lia -
09 Mei 2016 - 10:41
Sandra:
Hoi Heleen, wat goed dat je dit weer hebt gedaan en het is heel fijn dat je zo kritisch schrijft over wat je allemaal beleefd. Het zet in ieder geval al je lezers aan het denken en wellicht komt daar meer uit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
