Rustig dagje
Blijf op de hoogte en volg Heleen
05 Mei 2016 | Griekenland, Mytilíni
Rustig dagje vandaag. Heel veel gezinnen waren naar Moria, voor papieren en formaliteiten. Het weer is ook weer opgeknapt.
We konden vandaag goed met de kinderen spelen zonder dat het ergens oorlog werd. Met wat grotere meisjes 12,13 jaar) heb ik samen slingers gemaakt. Ze mochten ze van mij mee naar 'huis' nemen (alles verdwijnt hier toch), maar ze wilden ons amfitheater ermee versieren. Ik ben benieuwd of ze er morgen nog hangen. Helaas lukte het niet om die meisjes aan het zingen te krijgen.Toch te verlegen.
We hadden vandaag ook meer tijd om praatjes te maken en wat persoonlijke dingen voor mensen te regelen. Zoals leesbrilletjes voor mensen die die onderweg zijn kwijtgeraakt, passende kleding voor een stevige vrouw (maat 54) die al weken of maanden in hetzelfde loopt, schoenen, incontinentiemateriaal etc. Er is een heel pakhuis van BWC waaruit we kunnen putten. En wat daar niet is kopen we.
Als we spullen langsbrengen worden we steevast binnen uitgenodigd en horen we de verhalen van mensen en komen de tranen. Een van mijn reisgenoten, Saïda, is van Marokkaanse komaf en kan met haar Magreb-Arabisch de mensen redelijk goed verstaan. Van een hoogzwangere Syrische vrouw bijvoorbeeld, die hier met twee heel jonge kinderen zit. Haar man zit in Duitsland met de twee oudste kinderen. Met de familie in Syrië is geen contact meer mee te krijgen.
Er zitten hier ook twee Congolese families. Beeldschone,statige vrouwen met plaatjes van kinderen. De kinderen worden vreselijk gepest door andere kinderen in het kamp. Ook tussen de overige bevolkingsgroepen botert het niet altijd. Ze geven elkaar de schuld als bijvoorbeeld de wc een smerige bende is.
Een heel aardige Afgaanse familie houdt hun kinderen het liefst vlakbij de tent. Afganen hebben ook een lage status hier en hun kinderen worden gepest.
Indrukwekkend vind ik dat die mensen hier toch hun waardigheid en goede manieren weten te behouden. Ook aan hun kinderen merk je dat goed. Veel kinderen zijn heel beleefd en bescheiden. Het zijn er maar een paar (en steeds dezelfde) die hand-in-hand-begeleiding nodig hebben omdat ze anders voor iedereen alles lopen te verzieken.
In ons kamp zitten bij mijn weten geen Pakistanen (in tegenstelling tot het kamp waar ik in maart werkte). We leren wel een paar Pakistanen die illegaal in een leegstaande fabriekshal verblijven kennen. We hebben gehoord dat ze geen schoenen hebben en ook wat kleren nodig hebben. Nikos brengt ze regelmatig eten. Het zijn aardige bescheiden mannen.Ze nemen alleen het hoognodige van ons aan en weigeren extra kleding. Hun situatie is volslagen uitzichtloos.
Ik schreef geloof ik al over hoe goed kinderen hier op hun broertjes en zusjes passen? De halve dag hun broertje of zusje op sleeptouw nemen? Echt aandoenlijk is dat! Een ca vierjarige die met zo'n buggy door het zand of de kiezels sleept, die vecht om een stukje stoepkrijt en het vervolgens aan z'n kleine broertje of zusje geeft.
Eén voordeel heeft hun verblijf hier: Ze kunnen heerlijk buiten spelen. Dat bedoel ik niet cynisch. Er zijn veel gevaren, veel vechtpartijtjes en regelmatig vervelende kinderen, maar de vrijheid die ze hebben en de spannende dingen die ze doen zijn ook heerlijk voor een kind, denk ik.
We konden vandaag goed met de kinderen spelen zonder dat het ergens oorlog werd. Met wat grotere meisjes 12,13 jaar) heb ik samen slingers gemaakt. Ze mochten ze van mij mee naar 'huis' nemen (alles verdwijnt hier toch), maar ze wilden ons amfitheater ermee versieren. Ik ben benieuwd of ze er morgen nog hangen. Helaas lukte het niet om die meisjes aan het zingen te krijgen.Toch te verlegen.
We hadden vandaag ook meer tijd om praatjes te maken en wat persoonlijke dingen voor mensen te regelen. Zoals leesbrilletjes voor mensen die die onderweg zijn kwijtgeraakt, passende kleding voor een stevige vrouw (maat 54) die al weken of maanden in hetzelfde loopt, schoenen, incontinentiemateriaal etc. Er is een heel pakhuis van BWC waaruit we kunnen putten. En wat daar niet is kopen we.
Als we spullen langsbrengen worden we steevast binnen uitgenodigd en horen we de verhalen van mensen en komen de tranen. Een van mijn reisgenoten, Saïda, is van Marokkaanse komaf en kan met haar Magreb-Arabisch de mensen redelijk goed verstaan. Van een hoogzwangere Syrische vrouw bijvoorbeeld, die hier met twee heel jonge kinderen zit. Haar man zit in Duitsland met de twee oudste kinderen. Met de familie in Syrië is geen contact meer mee te krijgen.
Er zitten hier ook twee Congolese families. Beeldschone,statige vrouwen met plaatjes van kinderen. De kinderen worden vreselijk gepest door andere kinderen in het kamp. Ook tussen de overige bevolkingsgroepen botert het niet altijd. Ze geven elkaar de schuld als bijvoorbeeld de wc een smerige bende is.
Een heel aardige Afgaanse familie houdt hun kinderen het liefst vlakbij de tent. Afganen hebben ook een lage status hier en hun kinderen worden gepest.
Indrukwekkend vind ik dat die mensen hier toch hun waardigheid en goede manieren weten te behouden. Ook aan hun kinderen merk je dat goed. Veel kinderen zijn heel beleefd en bescheiden. Het zijn er maar een paar (en steeds dezelfde) die hand-in-hand-begeleiding nodig hebben omdat ze anders voor iedereen alles lopen te verzieken.
In ons kamp zitten bij mijn weten geen Pakistanen (in tegenstelling tot het kamp waar ik in maart werkte). We leren wel een paar Pakistanen die illegaal in een leegstaande fabriekshal verblijven kennen. We hebben gehoord dat ze geen schoenen hebben en ook wat kleren nodig hebben. Nikos brengt ze regelmatig eten. Het zijn aardige bescheiden mannen.Ze nemen alleen het hoognodige van ons aan en weigeren extra kleding. Hun situatie is volslagen uitzichtloos.
Ik schreef geloof ik al over hoe goed kinderen hier op hun broertjes en zusjes passen? De halve dag hun broertje of zusje op sleeptouw nemen? Echt aandoenlijk is dat! Een ca vierjarige die met zo'n buggy door het zand of de kiezels sleept, die vecht om een stukje stoepkrijt en het vervolgens aan z'n kleine broertje of zusje geeft.
Eén voordeel heeft hun verblijf hier: Ze kunnen heerlijk buiten spelen. Dat bedoel ik niet cynisch. Er zijn veel gevaren, veel vechtpartijtjes en regelmatig vervelende kinderen, maar de vrijheid die ze hebben en de spannende dingen die ze doen zijn ook heerlijk voor een kind, denk ik.
-
05 Mei 2016 - 19:17
Liesbeth :
Je psychiatrische competenties komen nog goed van pas! Goed werk doen jullie toch! Bedankt dat jullie dat doen!! -
05 Mei 2016 - 19:29
Kristel:
Ik lees al je berichten, maar kan niet altijd reageren. Ik leef erg mee. -
05 Mei 2016 - 21:56
Maria:
Wat een fantastische ervaring lijkt me dat. En wat een verrijking van ervaring, nog eens wat anders dan het artikeltje uit de krant. Je merkt ook maar weer eens ten overvloede dat het toch weer echt om de menselijke waarde gaat, ook in zulke extreme omstandigheden.
Bedankt voor je verhalen! Groetjes -
05 Mei 2016 - 22:43
Fransje Van Luin:
Ik volg jullie dagboek op de voet. Fijn om te volgen, bevestigt mijn idee hoe het leven voor die gezinnen in de kampen kan zijn, blijft schrijnend, zo dicht bij huis al die overlevingsellende. jullie doen goed werk, torts op jullie. Lieve groet, Fransje -
06 Mei 2016 - 11:54
Hans:
Je hebt vervelende, getraumatiseerde en verwende kinderen. En om ze allemaal even lief te hebben is lastig. Als die kinderen zelf onderling ook al discrimineren maakt het dat nog lastiger.
Pijnlijk om straks weer weg te gaan. Zowel voor jullie als de kinderen. Hopelijk hebben jullie door ze de nodige aandacht te geven ook weer wat hoop meegegeven. Ook voor de ouders lijkt me. Goed werk meiden. Top! -
07 Mei 2016 - 10:23
Annekevanderwerff:
Terwijl jij dit allemaal zo van nabij meemaakt en ziet hoe immens ingewikkeld de situatie is met deze verschillende vluchtelingen hoop ik zeer dat je straks thuis ook weer vrolijk kunt zijn zoals ik je ken en kunt genieten. liefs ook aan Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
