Lekkende kranen, yoga en hopeloosheid
Blijf op de hoogte en volg Heleen
23 Mei 2018 | Griekenland, Lesbos
In mei zijn alweer ruim 1000 vluchtelingen aangekomen. Vorige week zijn er weer 7 mensen verdronken. Het gaat maar door. Dagelijks vertrekken en komen er mensen in Kara Tepe.
De maaltijddistributie verloopt chaotisch. Onze teamcaptain, Fúlvia, een Braziliaanse, maakt zich niet druk en blijft goedgehumeurd. We kunnen erg met haar lachen. Ik ben blij dat wij al die regelzaken niet hoeven te doen en alleen maar hoeven uit te voeren.
Gisteren heeft Hans de afvoer van de gootsteen in de foodtruck gerepareerd die al 2 weken verstopt zat. En vandaag samen met Ayad de kraan gerepareerd, die het in december ook al niet meer deed. Prioriteiten stellen is nog wel een “dingetje”.
Twee Koerdische jongens helpen ons ‘s morgens met het uitzetten en ronddelen van het ontbijt. Gelukkig maar, want het is erg lastig om je weg te vinden in het kamp. Widdow van 17 jaar, komt dagelijks vroeg uit Mitillini om te helpen. In ruil daarvoor krijgt hij eten mee voor zijn ouders en broers en zusjes die niet in een kamp wonen, maar in een huis in Mitillini.
BWC heeft heel duidelijke gedragsregels opgesteld die hun uitwerking niet missen. Die betreffen o.a. het niet geven van cadeautjes of het anderzins voortrekken van personen. De kinderen zijn veel rustiger en gemakkelijker. Ze weten waar ze aan toe zijn en er is minder reden voor jaloezie.
Gisteren heb ik ook nog meegedaan aan een yoga-groepje voor vrouwen. Ze deden erg hun best en vonden het zichtbaar prettig om eraan mee te doen. Erg leuk om zo wat meer contact met ze te hebben. Ze spreken maar een paar woordjes Engels.
Na ons middagdutje nog even op bezoek geweest bij I., een Tunesische gynaecologe die ik nog ken van de vorige keer dat ik hier was. Ze is inmiddels bevallen van een schattig meisje en woont met haar man, die illegaal is, in een krotje. In de twee jaar dat ze op Lesbos verblijft heeft ze de inrichting van haar huisje verzameld op straat. Ze maakt geen enkele kans op asiel volgens haar advocaat en moet uiterlijk 20 juni van Lesbos vertrekken. Terug naar Tunesië kan niet volgens haar. Ze heeft geen cent te makken en ze moeten van € 90 per maand rondkomen. Wat een hopeloze toestand!
Ik ken haar als een ontzettend positieve optimistische meid, maar daar is weinig van over.
De maaltijddistributie verloopt chaotisch. Onze teamcaptain, Fúlvia, een Braziliaanse, maakt zich niet druk en blijft goedgehumeurd. We kunnen erg met haar lachen. Ik ben blij dat wij al die regelzaken niet hoeven te doen en alleen maar hoeven uit te voeren.
Gisteren heeft Hans de afvoer van de gootsteen in de foodtruck gerepareerd die al 2 weken verstopt zat. En vandaag samen met Ayad de kraan gerepareerd, die het in december ook al niet meer deed. Prioriteiten stellen is nog wel een “dingetje”.
Twee Koerdische jongens helpen ons ‘s morgens met het uitzetten en ronddelen van het ontbijt. Gelukkig maar, want het is erg lastig om je weg te vinden in het kamp. Widdow van 17 jaar, komt dagelijks vroeg uit Mitillini om te helpen. In ruil daarvoor krijgt hij eten mee voor zijn ouders en broers en zusjes die niet in een kamp wonen, maar in een huis in Mitillini.
BWC heeft heel duidelijke gedragsregels opgesteld die hun uitwerking niet missen. Die betreffen o.a. het niet geven van cadeautjes of het anderzins voortrekken van personen. De kinderen zijn veel rustiger en gemakkelijker. Ze weten waar ze aan toe zijn en er is minder reden voor jaloezie.
Gisteren heb ik ook nog meegedaan aan een yoga-groepje voor vrouwen. Ze deden erg hun best en vonden het zichtbaar prettig om eraan mee te doen. Erg leuk om zo wat meer contact met ze te hebben. Ze spreken maar een paar woordjes Engels.
Na ons middagdutje nog even op bezoek geweest bij I., een Tunesische gynaecologe die ik nog ken van de vorige keer dat ik hier was. Ze is inmiddels bevallen van een schattig meisje en woont met haar man, die illegaal is, in een krotje. In de twee jaar dat ze op Lesbos verblijft heeft ze de inrichting van haar huisje verzameld op straat. Ze maakt geen enkele kans op asiel volgens haar advocaat en moet uiterlijk 20 juni van Lesbos vertrekken. Terug naar Tunesië kan niet volgens haar. Ze heeft geen cent te makken en ze moeten van € 90 per maand rondkomen. Wat een hopeloze toestand!
Ik ken haar als een ontzettend positieve optimistische meid, maar daar is weinig van over.
-
23 Mei 2018 - 12:19
Hanneke:
En ja lieverds, alweer de confrontatie met treurnis en uitzichtloosheid. Maar wat goed dat jullie -
23 Mei 2018 - 12:21
Hanneke:
En ja lieverds, alweer de confrontatie met treurnis en uitzichtloosheid. Maar wat goed dat jullie de handen uit de mouwen steken en er ZIJN! -
23 Mei 2018 - 19:31
Sandra:
Lieve Heleen en Hans, het is niet te geloven wat je daar allemaal aantreft, en dat noemen ze het moderne Westen. Al die regeringsleiders die daar invloed op uitoefenen moeten hun ogen uit hun kop schamen. Ben trots op jullie en hoop dat ik in de toekomst meer kan betekenen dan alleen maar morele steun in woorden. Pas goed op jullie zelf!
-
24 Mei 2018 - 10:08
Ansje:
Lieve Hans en Heleen,
Da's waar ook, jullie hebben hulp van een Braziliaanse en een Canadees, dat was ik even vergeten.
Fijn dat de teamcaptain humor heeft, dat houdt de moed erin want het blijft triest dat er zo met mensen wordt omgesprongen ook al is de opvang in Kara Tepe goed.
Goed idee om mee te doen met de yoga, zo krijg je gemakkelijker contact met de vrouwen.
Wat verdrietig om te horen hoe het met de Tunesische gynaecologe en haar man is gegaan en wat hun lot is (volkomen onbekend dus). Haar dochtertje zal nu ongeveer een half jaar zijn, denk ik? En waar moet je dan heen met je kindje... Mocht je haar nog zien, geef haar dan mijn hartelijke groeten.
Sterkte met alles! -
24 Mei 2018 - 16:53
Gea:
Blij dat jullie daar kunnen helpen.
Sterkte.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
