Aan het werk
Blijf op de hoogte en volg Heleen
02 Mei 2016 | Nederland, Haarlem
We werken in Kari Tepe, een "open" kamp in de buurt van Mytilini. De mensen zijn er ondergebracht in een soort tent-huisjes op een stuk land met olijfbomen. In die huisjes zitten soms 2, soms wel 10 mensen. Het is één open ruimte met matrassen op de grond.
Op het terrein zijn sanitaire ruimtes, een dokterspost, een kledinguitgifte etc.
We starten de dag met langs de tenthuisjes gaan en het "ontbijt" uitdelen. Dat ontbijt bestaat uit een verpakt chocoladecroisantje en een pakje vruchtensap. Het wordt door Oxfam Novib verstrekt. Het zijn calorieën natuurlijk, maar je zult die troep maar dagelijks naar binnen moeten werken! Wij doen er een banaan bij.
De kinderen zijn een "uitdaging"!
Kleine kinderen zorgen voor hun broertjes en zusjes, maar corrigeren ze ook hardhandig. Er wordt gemept, geschopt en met stenen gegooid.
Sommige kinderen zijn echt niet te hanteren, zo woest en wild. Zo zielig ook, hoe een gehavend,boos, ongeveer 7-jarig meisje echt met iédereen in gevecht raakt. Ook met ons bijna. Ieder moment verwacht ik een klap van haar. Ze wil steeds meer zonnebrandcreme als ze ziet dat ik het opdoe, en smeert haar gezicht dik in. Ze ziet helemaal wit. Als haar kleine broertje ineens opduikt, smeert ze zijn gezicht ook in (hardhandig, dat wel).
Bij een poging om een ballon op te blazen stort een hele lading kinderen zich bovenop je omdat ze hem allemaal willen hebben. Tot de ballon knapt. Bij het uitdelen van bijvoorbeeld kleurpotloden ook dergelijke taferelen. Iedereen vecht om iets te pakken te krijgen.
Deze kinderen hebben geen mensen nodig die na een week weer weggaan. Het is hartverscheurend!
We hebben duidelijk geen van allen ervaring met dit soort werk. Sommige dingen gaan wel goed, bijvoorbeeld de Macarena dansen (ik hoop niet dat ik gefilmd ben, er liep hier een TV-ploeg rond), of een kringspel met een bal. Het is echter moeilijk om de kinderen samen te laten spelen. Ze zijn snel afgeleid en erg druk. Een succes was het armbandjes vlechten met draadjes wol. Zowel de jongens als de meisjes vonden dit leuk en ze werden er rustig van. En ze konden iets mee naar "huis" nemen. Die kinderen hebben helemaal niets!
Op de terugweg naar huis zien we een gezin met een baby op de arm lopen. We stoppen om ze een babydrager te geven. Vader, moeder en 6 kinderen uit Afganistan. De jongste is 1/2 jaar. Ze waren onderweg terug van Moria waar ze waren ivm het regelen van papieren. Zeker 10 km lopen. Moeder had ook nog eens rugklachten en een wond aan haar voet. We hebben haar een lift gegeven. Ze vertelde dat ze na 6 pogingen eindelijk vanuit Turkije de oversteek naar Europa hadden kunnen maken. Alle geld is op.
Verstuurd vanaf mijn iPhone
Op het terrein zijn sanitaire ruimtes, een dokterspost, een kledinguitgifte etc.
We starten de dag met langs de tenthuisjes gaan en het "ontbijt" uitdelen. Dat ontbijt bestaat uit een verpakt chocoladecroisantje en een pakje vruchtensap. Het wordt door Oxfam Novib verstrekt. Het zijn calorieën natuurlijk, maar je zult die troep maar dagelijks naar binnen moeten werken! Wij doen er een banaan bij.
De kinderen zijn een "uitdaging"!
Kleine kinderen zorgen voor hun broertjes en zusjes, maar corrigeren ze ook hardhandig. Er wordt gemept, geschopt en met stenen gegooid.
Sommige kinderen zijn echt niet te hanteren, zo woest en wild. Zo zielig ook, hoe een gehavend,boos, ongeveer 7-jarig meisje echt met iédereen in gevecht raakt. Ook met ons bijna. Ieder moment verwacht ik een klap van haar. Ze wil steeds meer zonnebrandcreme als ze ziet dat ik het opdoe, en smeert haar gezicht dik in. Ze ziet helemaal wit. Als haar kleine broertje ineens opduikt, smeert ze zijn gezicht ook in (hardhandig, dat wel).
Bij een poging om een ballon op te blazen stort een hele lading kinderen zich bovenop je omdat ze hem allemaal willen hebben. Tot de ballon knapt. Bij het uitdelen van bijvoorbeeld kleurpotloden ook dergelijke taferelen. Iedereen vecht om iets te pakken te krijgen.
Deze kinderen hebben geen mensen nodig die na een week weer weggaan. Het is hartverscheurend!
We hebben duidelijk geen van allen ervaring met dit soort werk. Sommige dingen gaan wel goed, bijvoorbeeld de Macarena dansen (ik hoop niet dat ik gefilmd ben, er liep hier een TV-ploeg rond), of een kringspel met een bal. Het is echter moeilijk om de kinderen samen te laten spelen. Ze zijn snel afgeleid en erg druk. Een succes was het armbandjes vlechten met draadjes wol. Zowel de jongens als de meisjes vonden dit leuk en ze werden er rustig van. En ze konden iets mee naar "huis" nemen. Die kinderen hebben helemaal niets!
Op de terugweg naar huis zien we een gezin met een baby op de arm lopen. We stoppen om ze een babydrager te geven. Vader, moeder en 6 kinderen uit Afganistan. De jongste is 1/2 jaar. Ze waren onderweg terug van Moria waar ze waren ivm het regelen van papieren. Zeker 10 km lopen. Moeder had ook nog eens rugklachten en een wond aan haar voet. We hebben haar een lift gegeven. Ze vertelde dat ze na 6 pogingen eindelijk vanuit Turkije de oversteek naar Europa hadden kunnen maken. Alle geld is op.
Verstuurd vanaf mijn iPhone
-
02 Mei 2016 - 20:39
Maria Spaargaren:
Wat jammer dat je niet wat beter weet wat je kunt verwachten, dan kun je gericht meer en misschien andere dingen meenemen misschien. Het lijkt me vreselijk moeilijk dit aan te zien en daar adequaat mee om te gaan. Blijft een feit dat een week daar helpen beter is dan helemaal niets.
Hartstikke goed van jullie, ik blijf je volgen. Lieve groetjes, Maria -
02 Mei 2016 - 20:49
Gea:
Schrijnend, kinderen met trauma's, die met zowel agressie als boosheid afreageren is niet makkelijk. Intens zielig. Hoop dat jullie ze een paar momenten zonder al teveel stress kunnen bieden. Veel sterkte! -
02 Mei 2016 - 20:55
Hanneke:
Wederom heftige ervaringen. En omdat het nu vooral (jonge) getraumatiseerde kinderen betreft, nog heftiger. Helemaal eens met Maria dat jullie er in elk geval ZIJN en iets DOEN. Alles beter dan helemaal niets.
Houd vol en houd elkaar vast en doe wat in je mogelijkheden ligt. Alle sterkte en ik denk aan jullie. Dikke knuffel, Hanneke -
03 Mei 2016 - 09:27
Hans:
Als het al zo moeilijk is om te spelen, hoe moet het dan wel toegaan in een tent met zoveel mensen bij elkaar. Lijkt me lastig om ze als slachtoffer te blijven zien als ze zo druk en agressief zijn.
Heel veel sterkte en vooral veel geduld meiden.
Hans
-
03 Mei 2016 - 16:05
Lia :
Super dat jullie daar zijn en kunnen helpen en
dat jullie ook nog de tijd nemen dit verslag te maken en
te verzenden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
