Bij aankomst in het kamp, dat bij de eerste indruk op een festivalterrein doet denken, worden we meteen aan het werk gezet in de keuken. Met een noodgang wordt gekruide rijst, een ei en wat brood in papieren bekers gepropt en honderden mensen krijgen zo'n beker plus een banaan tot alles op is. Al ruim voordat de keuken open gaat staat er een enorme rij mensen buiten te wachten. Er mogen steeds maar 5 mensen de kooktent in om eten op te halen. Zodra het toezicht verslapt ontstaat er gedrang en geduw. Stanislaw, een van de vrijwilligers, doet dat meesterlijk. Hij onderhoudt de wachtende rij met leuke grapjes op z'n telefoon en met gesprekken over rugby (Pakistans nationale sport). De hele dag wordt er gekookt in een heel primitieve keuken. Het meeste werk doen 2 Marokkaanse en een Iraanse jongen die in het kamp verblijven maar niet verder kunnen reizen. Het eten dat ze maken is verbazingwekkend lekker en ook nog gezond. Kamp Moria is een doorgangskamp, maar sommige vluchtelingen zitten er al twee maanden. Er zijn hier zo'n 500 Pakistanen en verder zo'n 300 mensen uit andere landen, waaronder Syriërs en Iraniërs. Met name Pakistanen, die niet door mogen reizen, zitten hier vast. De omstandigheden zijn heel primitief. Voornamelijk goedkope Lowlands-tentjes en slapen op de grond. Een paar dixies, geen douches. Het terrein is een hobbelige olijfgaard. Overal rond de tentjes zijn geultjes gegraven voor de afwatering. Als het regent is het spekglad. Het is koud vandaag. Een graad of 10 en een gure wind. De mensen zijn verkleumd en wij regelmatig ook.
Vandaag, na, 2 dagen hard werken, even lekker samen met de vrijwilligers eten bij Nicos, een restaurantje in de buurt, met een haperende WiFi. Hopelijk lukt het om dit bericht te versturen!